Timo en ik hadden aan het begin van de minor het idee om een eigen bedrijf te starten. Hier hadden we al een paar maanden over nagedacht, en we dachten dat we met de minor Da Vinci de aandacht konden besteden die we wilden. Aan het begin van de minor zijn we begonnen met de design thinking methode.
Design thinking is een aanpak die gebruikt wordt om problemen op een creatieve manier op te lossen. Het proces bestaat uit vijf fasen: empathie opbouwen, het probleem definiëren, ideeën bedenken, prototypes maken en testen. Het helpt om eerst goed te begrijpen wat de echte behoefte is voordat je met oplossingen komt.
Wij hadden natuurlijk al grote ideeën in ons hoofd over hoe het bedrijf zou worden en waar we ons mee bezig zouden houden, maar de methode leerde ons om meer naar de kern te kijken. We hebben onderzocht waar onze behoefte echt lag en kwamen erachter dat we genoeg ideeën hadden en zeker de drive om van alles te proberen en te testen. Alleen een plek om te maken en creatief bezig te zijn, ontbrak.
Ik had zelf een soort miniwerkplaats in mijn huis, maar dit zorgde ervoor dat mijn woonomgeving erg druk en krap werd. We besloten ons te focussen op het creëren van een werkplek voor ons bedrijf. We hebben veel rondgebeld en onderzocht wat de opties waren. Luc Timmen, een ex-Da Vinci student, was bijvoorbeeld een bedrijf begonnen waar hij op abonnementsbasis werkruimte verhuurde. Helaas was deze ruimte nog niet klaar en besloot ik zijn aanbod om bij hem aan te sluiten af te slaan.
We bekeken ook openbare werkplaatsen en de werkplaats van de school, maar we wilden graag op elk moment van de dag toegang hebben en een eigen plek waar we ons materiaal konden neerleggen. Andere plekken, zoals Moshpit Creations, zaten helaas al vol of waren te duur.
Uiteindelijk besloten we om snel en goedkoop te beginnen door Timo’s fietsschuurtje om te bouwen. We regelden gratis een rubberen vloer zodat niets kapot zou gaan als het viel, en we heringerichtten het schuurtje door kasten en oude spullen te verkopen of weg te doen. Het enige probleem was dat er geen elektriciteit was.
We namen contact op met de VVE en vonden uiteindelijk iemand die de buitenverlichting had aangelegd en de stroom naar het schuurtje kon uitbreiden. Dit zou echter een dure constructie worden, zowel voor het aanleggen als de kosten voor elektriciteit, en we besloten kritisch te kijken of deze kosten het waard waren. Omdat de ruimte erg klein was, besloten we verder te zoeken.
Via Luc kregen we de tip om bij Carex te informeren, een antikraakbeheerder. Dit leverde snel succes op. We legden uit dat we graag een werkplek wilden en het liefst met mede-creatievelingen om een soort hub te creëren waarbij je elkaar kunt helpen. Carex vond dit een goed verhaal en binnen een week kregen we te horen dat er een plek beschikbaar was. Het kostte slechts €75 per persoon.
We begonnen snel met het verhuizen en inrichten van spullen. Ons doel was nog steeds om alles zo goedkoop mogelijk te houden. We speurden naar sloophout en gratis spullen op Marktplaats. Uiteindelijk vonden we twee grote deuren die we gratis konden krijgen en maakten daar bureaus van met poten die we bij de kringloop hadden gevonden. Na veel geklus hadden we onze werkplek klaar.
Al snel kregen we de eerste opdrachten binnen. Doordat we veel met mensen praatten over onze passie en waar we mee bezig waren, benaderden een paar mensen ons voor kleine opdrachten. Soms bleef het bij advies of gesprekken over mogelijkheden, maar bij onze oude stageplek hielden we er ook echt een opdracht aan over!!
Onze reis om een eigen bedrijf te starten was een boeiend proces dat goed te analyseren is aan de hand van de design thinking methode. Deze methode bestaat uit vijf fasen: empathize, define, ideate, prototype en test. In ons geval hebben we deze methode bewust gevolgd en toegepast om ons idee te realiseren. Hier volgt een gedetailleerde analyse van ons proces per fase.
In de empathize fase draait alles om het begrijpen van de behoeften en wensen van de gebruikers, in dit geval wijzelf als toekomstige ondernemers. We begonnen met het verkennen van onze eigen motivaties en behoeften. We wilden een plek waar we creatief konden zijn en onze ideeën konden realiseren zonder de beperkingen van een krappe thuisomgeving. Door ons in te leven in onze situatie, ontdekten we dat de kern van ons probleem lag in het ontbreken van een geschikte werkruimte. We beseften dat een gedeelde werkplek met andere creatievelingen ook waardevol kon zijn voor inspiratie en samenwerking.
In de define fase hebben we onze inzichten uit de empathize fase samengebracht om een helder probleem te definiëren. Ons kernprobleem was het ontbreken van een betaalbare en flexibele werkplek waar we op elk moment toegang tot hadden. We formuleerden onze uitdaging als volgt: “Hoe kunnen we een betaalbare en flexibele werkruimte creëren die ons in staat stelt om onze creativiteit en ideeën optimaal te benutten?” Door dit probleem duidelijk te definiëren, konden we gerichter zoeken naar oplossingen.
In de ideate fase hebben we verschillende oplossingen bedacht voor ons gedefinieerde probleem. We onderzochten verschillende opties zoals het huren van bestaande werkruimtes, het gebruik van openbare werkplaatsen, en het ombouwen van een beschikbare ruimte zoals Timo’s fietsschuurtje. We overwogen ook het concept van een gedeelde werkruimte met andere creatievelingen om kosten te besparen en inspiratie op te doen. Deze fase hielp ons om een breed scala aan mogelijke oplossingen te verkennen zonder ons te beperken tot één idee.
In de prototype fase hebben we onze ideeën omgezet in concrete plannen en acties. We begonnen met het ombouwen van Timo’s fietsschuurtje als tijdelijke oplossing. We regelden een rubberen vloer, heringerichtten de ruimte en verkochten oude spullen. We ontdekten echter dat de ruimte te klein was en dat de elektriciteitsvoorziening te duur zou worden. Vervolgens onderzochten we andere mogelijkheden, zoals het huren van een ruimte via Carex, een antikraakbeheerder. Dit bleek een veelbelovende optie te zijn.
In de test fase hebben we onze gekozen oplossing in de praktijk gebracht en geëvalueerd. We huurden een werkruimte via Carex voor €75 per persoon en begonnen met het inrichten van de ruimte. We zorgden ervoor dat de kosten laag bleven door gebruik te maken van gratis materialen en tweedehands spullen. Door deze werkplek daadwerkelijk te gebruiken, konden we testen of het voldeed aan onze behoeften. We merkten al snel dat de ruimte voldeed aan onze eisen en dat we zelfs opdrachten binnenkregen doordat we onze passie deelden met anderen.
Conclusie
Door de design thinking methode toe te passen, hebben we een effectief proces doorlopen om ons probleem op te lossen en een geschikte werkruimte te vinden. Het doorlopen van de verschillende fasen heeft ons geholpen om onze behoeften beter te begrijpen, gerichte oplossingen te bedenken, en deze oplossingen te testen en te evalueren. Dankzij deze gestructureerde aanpak hebben we uiteindelijk een werkruimte gecreëerd die ons in staat stelt om onze creatieve ideeën te realiseren en ons bedrijf verder te ontwikkelen.
De voedselbank vroeg zich af waarom niet meer mensen gebruik maken van hun diensten. Om hierachter te komen, besloot ik op Reddit, een wereldwijd online forum, de vraag te stellen. Uit de reacties bleek dat mensen zich vaak schamen om gebruik te maken van de voedselbank of vinden dat andere families het harder nodig hebben dan zijzelf.
Daarna heb ik alle informatie die ik kon vinden op een rijtje gezet. Met de groep realiseerden we ons dat het belangrijk is om bewustwording te creëren over het extra financiële risico dat mensen nemen door geen gebruik te maken van de voedselbank. Uit onderzoek blijkt ook dat mensen mogelijk meer kansen voor zichzelf creëren en financiële ruimte krijgen door hulp van de voedselbank, wat kan leiden tot een groter succes om niet terug te vallen in dezelfde situatie.
We bedachten individueel een prototype, de mijne is geïnspireerd door de reacties van mensen die zich schamen, te trots zijn, of het ophalen moeilijk vinden. Het idee was een voedselpakket op te halen uit een pakketjesmuur, vergelijkbaar met het ophaalpunt “de Buren”. De gedachte hierachter is dat, hoewel mensen zich wel bekend moeten maken bij de voedselbank en zich moeten aanmelden voor een pasje, ze toch anoniem een pakket kunnen ophalen.
Bij het presenteren van dit idee aan de voedselbank merkte ik dat de organisatie erg gesloten nadacht. Ze vroegen zich af waar al die mensen waren die recht hadden op hun diensten. Toen ik opties gaf voor een meer anonieme manier van ophalen, werd dit idee direct afgewezen met het argument dat ze het al hadden geprobeerd met de huidige gebruikers van de voedselbank en dat dit niet werkte.
Maar daarmee slaan ze eigenlijk de kern van hun vraag over. Ze willen graag weten waarom de mensen die nu geen gebruik maken van de voedselbank dit niet doen.
Daarom zou het, als het wordt gepresenteerd als een optie, aantrekkelijk kunnen worden gemaakt voor diegenen die nu geen gebruik maken van de voedselbank. Door vast te houden aan de huidige aanpak, zullen ze nooit de groep bereiken waarvan ze niet weten waarom ze niet komen. Uiteindelijk zag je echter een klik bij één van de vertegenwoordigers. Ze begreep het idee en waar het vandaan kwam. Hoewel het idee misschien niet snel haalbaar is of te groot om op te pakken, heeft het hen volgens mij wel aan het denken gezet en in die zin geholpen.
Ook kreeg ik tijdens de minor de kans om deel te nemen aan een project bij het IVN, waarbij we een interactieve tafel moesten ontwikkelen voor het tonen van lokale vogelsoorten en unieke natuurlijke kenmerken van het landschap. Ik had een contactpersoon waarmee ik een gesprek voerde, maar al snel bleek dat ook hij niet precies wist wat hij wilde, wat de uitdaging vergrootte. Hoewel ik eigenlijk twijfelde of ik het project moest aannemen, vond ik het moeilijk om het af te wijzen.
Uiteindelijk kreeg ik na weken wachten geen gehoor terug van het IVN met de benodigde informatie, wat het voor mij makkelijker maakte om het project af te wijzen. Dit leerproces heeft me geholpen om te focussen op mijn eigen project en om beter te leren aangeven waar ik behoefte aan heb, wat direct verbonden is met het behouden van mijn focus en het nemen van beslissingen die echt bij mij passen.
Voor de rest van de minor heb ik dit dan ook als persoonlijk doel gesteld en ik hoop dat dit terug te zien zal zijn in mijn verhalen en prestaties.
Het effectuation model is een ondernemerschapsbenadering die zich richt op het proces van creëren en ondernemen in onzekere en onvoorspelbare omstandigheden. In plaats van te beginnen met een vaststaand doel en een gedetailleerd plan, zoals in traditionele benaderingen, start effectuation met de beschikbare middelen en werkt het iteratief naar mogelijke doelen toe. Dit model is vooral nuttig voor startende ondernemers en kleine bedrijven. Het effectuation model bestaat uit vijf basisprincipes:
Pilot in the plane
Ik wil een ontwerpbureau opzetten dat duurzame producten ontwikkelt en opdrachten binnenhaalt. Dit betekent dat ik graag de controle houd over mijn toekomst door mijn eigen acties en keuzes, in plaats van mij te laten leiden door externe omstandigheden.
Affordable loss
Ik ben bereid om beperkte middelen te investeren om mijn doelen te bereiken. Dit laat zien dat ik bereid ben om risico’s te nemen, maar binnen een beheersbaar en vooraf bepaald kader.
Lemonade
Ik ben flexibel en bereid om mijn plannen aan te passen op basis van nieuwe informatie. Dit toont aan dat ik opensta voor feedback en veranderingen, en dat ik problemen zie als kansen om te leren en te verbeteren.
Crazy Quilt
Ik begrijp het belang van samenwerken en netwerken. Dit laat zien dat ik strategisch samenwerkingen aanga en gebruik maak van mijn netwerk om mijn doelen te bereiken.
Bird in the hand
Ik beschrijf mezelf als rustig, resultaatgericht, nieuwsgierig naar hoe dingen werken, technisch, niet perfectionistisch, digitaal aangelegd, vindingrijk, en goed met deadlines, maar niet afhankelijk van alleen wilskracht.
Dit betekent dat ik al mijn bestaande vaardigheden en eigenschappen inzet om mijn bedrijf op te bouwen. Ik vertrouw op wat ik al heb en wat ik al kan doen, en gebruik dat als basis om verder te groeien.
Ik ben iemand die graag de leiding neemt over mijn eigen toekomst, bereid is om binnen beheersbare risico’s te investeren, flexibel en adaptief is, strategisch samenwerkt, en vertrouwt op mijn bestaande vaardigheden en middelen om mijn doelen te bereiken.
Tijdens de minor hadden Timo en ik al een duidelijk doel voor ogen: net zoals vorig jaar wilden we op de Koningsdagmarkt staan en zelfgemaakte producten verkopen. Deze Koningsdag moest echter een echte upgrade worden. Vorig jaar verkochten we voornamelijk doorverkoopspullen zoals kleding, horloges, stekjes, en door ons zelfgemaakte vegan zeep met bijbehorende houder.
Omdat we ons tijdens de minor hadden voorgenomen maatschappelijk bezig te willen zijn, gingen we op zoek naar een afvalstroom die we konden gebruiken voor onze producten. We stelden een aantal criteria vast: het moest te verwerken zijn met gereedschap dat we al hadden, we moesten er makkelijk een serie van kunnen maken, en het moest een uniek element hebben. Na overleg kozen we voor vinyl, iets waar we toevallig al mee bezig waren omdat we het idee hadden om van oude vinyl LP’s nieuwe platen te maken door er andere muziek in te etsen.
We bedachten een aantal ideeën zoals het maken van een hardcover met een schriftje erin, sleutelhangers, oorbellen, onderzetters en plektrums van vinyl. Om een keuze te maken, vroegen we mensen uit onze omgeving naar hun mening en wat ze bereid waren te betalen. Plektrums vielen af omdat ze te veel afwerking nodig hadden en mensen er niet veel voor wilden betalen.
Onderzetters vonden wij niet uitdagend genoeg en werden vaak als kitscherig ervaren. Het schriftje had te veel onderdelen en vereiste veel nieuw materiaal, wat tegen ons idee inging.
We bleven dus bij oorbellen en sleutelhangers. Deze testten we uitvoerig op formaat en vorm. Veel mensen waren enthousiast over het idee van een kleine plaat, en bij de oorbellen kwam al snel de quote “muziek aan je oren” naar voren. Om echt het gevoel van een plaat te krijgen, experimenteerden we met een gat in het midden van de oorbel, net zoals bij een plaat, en probeerden we de sticker in het midden te schilderen. Dit gaf niet het gewenste resultaat; we wilden eigenlijk een echte sticker met een mini-albumhoes erop.
Toen ontdekten we de ZINK-printer, die foto’s op polaroidformaat print op een stickervel. Perfect! We printten en knipten verschillende covers uit, maar perfect rond knippen bleek moeilijker dan gedacht en zag er meteen slordig uit. Om dit probleem op te lossen, kochten we een pons die de stickers op het juiste formaat kon uitsnijden. Probleem opgelost!
Voor de oorbellen moesten we ook hangerjes hebben. We keken online en op YouTube hoe andere sieradenmakers dit deden en vroegen rond op forums. Uiteindelijk kochten we vergulde en verzilverde hangertjes.
Voor de sleutelhangers hadden we hetzelfde proces. Deze mochten iets groter zijn en mensen vonden het leuker als de sticker groter was, zolang je nog steeds kon zien dat het een plaat was geweest. Ook hiervoor vroegen we rond en keken we naar hoe anderen het deden.
Uiteindelijk stonden we op Koningsdag met een geweldige stand vol unieke, zelfgemaakte vinyl oorbellen en sleutelhangers. Het was een groot succes en we hebben veel geleerd over het maken en verkopen van duurzame producten. Dankzij de markt konden we goed testen wat mensen vonden van de vinyl oorbellen en sleutelhangers. Zo ontdekten we dat de oorbellen met album covers een echte hit waren. Iedereen wilde zijn of haar favoriete band als oorbel hebben.
Helaas merkten we dat de sleutelhangers minder populair waren. Ondanks dat ze goedkoper waren, verkochten ze aanzienlijk minder in vergelijking met de oorbellen. Pas wanneer we persoonlijk met klanten in gesprek gingen en hen meer vertelden over de sleutelhangers, wilden mensen er één of twee kopen. Dit inzicht hielp ons niet alleen om onze verkoopstrategieën aan te passen, maar ook om te begrijpen hoe belangrijk het is om het verhaal achter elk product effectief te communiceren om de verkoop te stimuleren.
Tijdens Koningsdag hadden we ook een nieuwe versie gemaakt van onze vegan zeep en houder. Deze keer gebruikten we olijfolie voor de zeep en bamboehout voor de houder. Het resultaat zag er haast winkelwaardig uit en was een echte upgrade van de vorige versie. We waren dan ook erg trots op ons werk.
Wat we echter niet hadden verwacht, was dat bijna niemand interesse had in onze nieuwe zeep en houder, afgezien van familie en een paar vrienden. Dit was een echte domper vergeleken met vorig jaar. Waarom dit zo is, denk ik, komt omdat in een rap tempo een heleboel mensen zelf vegan zeep zijn gaan produceren. Dit jaar zag ik al een heleboel andere standjes met vegan zeep die er voorgaande jaren niet stonden. Het gat in de markt is blijkbaar snel gevuld.
Desondanks hebben we veel geleerd van dit proces en weten we nu hoe belangrijk het is om constant innovatief en uniek te blijven, vooral in een snel veranderende markt. Volgend jaar gaan we zeker weer iets nieuws proberen en hopen we dat het net zo’n succes zal zijn als onze vinyl oorbellen en sleutelhangers. Maar iets wat 100% verkoopt zijn ‘de zelfgebakken vegan chocolade koekjes’ die hadden de middag nog niet eens gehaald!
In juni mochten wij als minor een uitje organiseren in Leeuwarden met als kerndoel ondernemerschap. Ons groepje had drie activiteiten gepland en een open ochtend. We begonnen de dag in de trein, waar iedereen nogmaals zijn of haar plannen besprak en tips uitwisselde. Een groepje ging naar het stadion van SC Cambuur (ze zijn zelfs assertief naar binnen gegaan en hebben even op het veld gestaan), terwijl een ander groepje een basisschool bezocht om meer te leren over hun manier van gymles geven.
Mijn groep ging naar De Doas, een organisatie die zich bezighoudt met mensen die uit het werkveld komen en hun plek proberen te vinden in de maatschappij. Ze maken allerlei kwaliteitsproducten waar ze zo lang over mogen doen als ze willen; haast is uit den boze. De producten worden verkocht voor een prijs die net de kosten dekt, en de mensen hebben een fantastische bezigheid voor een lange tijd. De mensen waren erg open en stonden te popelen om alles te laten zien. Ik ging er zelf heen met de gedachte: “die zullen wel druk zijn”, maar het laat maar weer zien dat je altijd verrast kunt worden als je een open houding hebt.
Na het bezoek volgde een lunch bij Brownies en Downies. Isabel had dit geregeld om te laten zien dat je ook met veganistisch eten veel verschillende lekkere opties hebt. Bij de meesten werden de ogen geopend voor het feit dat vegan eten inderdaad erg lekker kan zijn.
Wat mij wel hier erg opviel was de houding van sommigen en hoe zij kijken naar een uitstap dag in Leeuwarden. Van de mensen die mee waren van de organisatie/ degene die betalen kwam er erg veel geklaag en vonden ze het jammer dat ze op een mooie warme dag in Leeuwarden waren, erg spijtig dat deze dit meebrengen. Ik merk dat ik mij daar aan stoor maar wel met het gevoel dat ze het voor zichzelf erg moeilijk maken.
Na de lunch ging een groepje van acht naar een cursus keramiek, waarbij we leerden hoe je klei draait. Timo en ik hadden dit bedacht omdat we wilden zien hoe dit in zijn werk gaat. We hebben samen een eigen bedrijf en het leek ons leuk om een soortgelijke cursus op te zetten. De andere helft van de groep waren mensen die normaal gesproken dit soort activiteiten niet zouden doen, maar het nu wilden proberen omdat het gratis was. Er kwamen veel positieve reacties, vooral dat ze nog nooit zo lekker tot rust waren gekomen en het leuk vonden dat ze het hadden geprobeerd.
Na de cursus kreeg ons groepje vervelend nieuws vanuit school: een noodlottig ongeval had een klasgenoot van ons getroffen. Dit was moeilijk en zwaar, maar de steun van de groep om ons heen gaf een goed gevoel. Ik was blij dat ik op dat moment bij die mensen was. Timo en ik hebben toen voor de familie van de jongen deze aandenker gemaakt
Na wat overleg en tijd om het te laten bezinken, hebben we ervoor gekozen om toch naar de laatste activiteit te gaan: een vegan diner voor wie erbij wilde zijn. We hebben veel verhalen gedeeld en leuke dingen gehoord over wat er allemaal kan gebeuren als je alle mogelijkheden openhoudt. Wij zijn zelfs een stukje gaan varen omdat we aan de verkeerde kant van het water waren en er toevallig een jongen langsvoer die ons wel wou overzetten.
Wat ik van deze dag heb geleerd, is dat ik mezelf echt ben tegengekomen. Vaak denk ik op een manier waarbij ik invul voor anderen dat ze geen tijd hebben of het te druk hebben. Maar door deze excursie realiseerde ik me hoe vaak ik dingen niet onderneem omdat ik aannames maak over anderen. Deze dag heeft me laten zien dat het veel beter is om zelf de ervaring op te zoeken en te zien wat er van komt. Het heeft me doen inzien dat ik mijn eigen kansen moet pakken en open moet staan voor onverwachte mogelijkheden. Zo heb ik geleerd dat verrassingen en mooie momenten vaak komen als je ze het minst verwacht.
Tijdens mijn minor heb ik kennisgemaakt met de Kaizen-methode, en dat heeft echt een blijvende indruk op mij gemaakt. In een van de lessen deden we een rondje waarbij iedereen moest delen wat ze die week met behulp van de Kaizen-methode wilden bereiken. Aan het begin van het rondje had iedereen nog heel grote ideeën, maar na wat verdere uitleg begon het echt door te dringen. Het was leuk om te zien hoe de ideeën concreter en haalbaarder werden.
Ik besloot om tijdens het boodschappen doen een bandplaksetje te halen, zodat ik daarna mijn fietsband kon plakken. Zo gezegd, zo gedaan, en daarna ben ik elke week weer kleine verbeteringen gaan proberen. De ene week besloot ik bijvoorbeeld om in ieder geval één dag ergens heen te lopen, wat uiteindelijk is uitgegroeid tot een wekelijkse wandeling.
Hetzelfde geldt voor het stoppen met roken. Door elke keer kleine stapjes te nemen en mezelf niet neer te halen als het een keer fout ging, ben ik nu al twee weken gestopt met roken. De Kaizen-methode heeft me echt geholpen om op een haalbare en stressvrije manier veranderingen door te voeren in mijn dagelijks leven.
Geld is voor mij al lange tijd een uitdaging geweest, niet omdat er te weinig binnenkomt, maar omdat ik moeite heb gehad met sparen en vaak aan het einde van elke maand weinig tot niets extra overhield. Dit is iets waar ik jaren geleden al aan heb gewerkt, vooral toen ik nog in dienst was. Destijds deed ik investeringen, maar sinds ik geen baan meer heb na mijn stage vorig jaar, heb ik geleidelijk aan geld uit mijn investeringen moeten halen om rond te komen. Ik vond dat het tijd was voor verandering.
Ik heb dit besproken met mijn naaste kring en besloten dat ik niet wilde terugkeren naar de horeca, mijn vorige baan. Ik wil mijn nieuwe carrière omarmen en mezelf ontwikkelen door ervaring op te doen in een andere sector. Na wat sollicitaties kreeg ik weinig respons en ben ik wat gaan freelancen en zwartwerk gaan doen, zoals klusjes bij mijn schoonfamilie.
Na tips van medestudenten kreeg ik een sollicitatiegesprek bij Bauhaus. Na enkele positieve gesprekken zou ik worden ingepland en gebeld worden, maar helaas gebeurde dit niet. De communicatie van hun kant was slordig en onprofessioneel, wat voor mij een signaal was dat dit niet de juiste werkplek voor mij zou zijn.
Ik ging verder zoeken en vond uiteindelijk een beter betaalde functie bij IKEA. Tot nu toe zijn ze erg open en direct in hun communicatie geweest, wat me aanspreekt.
Bovendien kan ik voor 50% vanuit huis werken, wat goed te combineren is met mijn studie die na deze zomer weer begint.
Deze ervaringen hebben me geleerd dat geldbeheer een voortdurende verbetering is (kaizen). Elk obstakel en elke uitdaging heeft me geholpen om stap voor stap mijn financiële situatie te verbeteren en betere carrièrebeslissingen te maken.
Project met Piet Hein Eek
Het grootste project dat Timo en ik hebben binnengesleept, was een opdracht van onze oude stagebegeleider Piet Hein Eek. Tijdens onze stage hadden we een product voor hem uitontwikkeld met behulp van een voor hem nieuwe techniek: 3D-printen. We maakten hiermee mallen waarin gips gegoten kon worden, wat op zijn beurt weer als mal diende voor een keramisch product. Piet Hein Eek had een keramiekproduct waarvan de mallen versleten waren en aan vervanging toe waren. Hij vroeg ons om ook voor dit product nieuwe mallen te maken.
Gelukkig hadden we tijdens de stage al een begin gemaakt met dit project. Met enkele aanpassingen en het daadwerkelijk 3D-printen van de mallen hadden we de opdracht in een paar weken klaar. We hadden afgesproken dat we enkel het printen zouden doen en niet verder zouden uitontwikkelen (althans dat dachten we). Nadat het bedrijf van Piet de mallen had ontvangen, kregen we feedback van Marleen, een werknemer van Piet die de mallen zou gebruiken. Het bleek dat de mallen niet 100% bruikbaar waren.
We hadden al contact met Marleen, maar het werd snel duidelijk dat Piet niet volledig op de hoogte was van wat er was afgesproken. Dit zorgde voor wat wrijving. Om dit snel te verhelpen, zochten Timo en ik direct contact met Piet zelf, zonder de tussenpersoon Marleen. We ontdekten namelijk dat ze niet alle informatie had doorgespeeld die we met haar hadden besproken. Gelukkig reageerde Piet hier goed op en kregen we een vervolgopdracht om de mallen verder te ontwikkelen. Eind goed, al goed, maar we leerden wel veel over het belang van duidelijke communicatie met de verantwoordelijke of beslissingsbevoegde persoon.
Een ander project volgde uit onze deelname aan de Koningsdag markt. We verkochten daar oorbellen en sleutelhangers gemaakt van oude LP’s. We waren nieuwsgierig of bedrijven hier ook interesse in zouden hebben en besloten verschillende muziekwinkels te benaderen. Aan de telefoon werden we echter meteen afgewezen. Gelukkig laten wij ons niet snel uit het veld slaan, dus gingen we direct naar de winkels toe. Een van die winkels was Plato, een platenzaak in Groningen.
We hadden een sleutelhanger gemaakt met het logo van Plato erin. Toen we deze lieten zien, was de eigenaar erg enthousiast en begon meteen te praten over productcodes voor in het systeem. Na het laten zien van de rest van de producten (oorbellen en plectrums), spraken we af om een kostprijs- en verkoopprijsberekening per mail op te sturen. We hadden er goede hoop op, maar helaas kregen we geen reactie terug, zelfs niet na navraag. Achteraf gezien was het ook veel werk geweest voor weinig geld, dus we waren er niet rauwig om.
Soms komen projecten uit onverwachte hoeken. Timo kwam bijvoorbeeld met een project van onze kapper, die ook mijn kapper is toevallig. Hij werkt in een omgebouwd rood busje op de Hanze Campus en wilde er nog één laten neerzetten en bouwen op een soortgelijke locatie. Hij vroeg ons om een houten model van dit busje te maken.
We spraken met hem af en bespraken alles onder het genot van een kop koffie. Al snel merkten we dat hij zelf nog niet helemaal wist wat hij precies wilde. We gaven hem advies en opties om zijn ideeën verder uit te werken. Dit liet ons ook weer zien hoe belangrijk het is om duidelijk te weten wat nodig is en wat je wilt. Hij vond het gesprek erg fijn en beloofde ons aan te bevelen bij zijn klanten als het ter sprake kwam.
Creativiteit en Probleemoplossend Vermogen: Ik heb bewezen creatief te zijn in het ontwikkelen van nieuwe technieken, zoals bij het 3D-printen van mallen voor keramische producten tijdens mijn stage met Piet Hein Eek. Toen bleek dat de eerste versie niet voldeed, paste ik snel aan en leverde een verbeterde oplossing. Ook het maken van oorbellen en sleutelhangers van oude LP’s voor de Koningsdag markt en het creëren van een houten model voor een kapper toonden mijn vermogen om creatief te denken en praktische oplossingen te bieden.
Communicatie en Samenwerkingsvaardigheden: Effectieve communicatie is essentieel gebleken, vooral bij het project met Piet Hein Eek waar misverstanden ontstonden tussen mij en zijn team. Door direct met Piet te communiceren, konden we snel tot een oplossing komen en kregen we zelfs een vervolgopdracht. Ook mijn aanpak op de Koningsdag markt, waar ik persoonlijk contact zocht met potentiële klanten zoals Plato, toonde mijn vermogen om effectief te communiceren en samen te werken.
Flexibiliteit en Aanpassingsvermogen: Flexibiliteit is een belangrijke eigenschap voor een innovatie professional. Ik paste me snel aan bij tegenslagen, zoals bij de aanpassing van mijn productaanbod na telefonische afwijzingen op de Koningsdag markt. Ook in projecten zoals het ontwikkelen van een model voor een kapper, waar de eisen nog niet volledig duidelijk waren, toonde ik mijn vermogen om mij aan te passen en verschillende opties te overwegen.
Initiatief en Ondernemerschap: Mijn ondernemende geest kwam sterk naar voren in mijn projecten. Het proactief benaderen van nieuwe kansen, zoals deelname aan de Koningsdag markt en het aanbieden van mijn producten aan lokale winkels, illustreert mijn initiatief en ondernemerschap. Ook het aannemen van kleine, maar potentieel waardevolle projecten zoals het houten model voor de kapper, toont mijn bereidheid om nieuwe mogelijkheden te verkennen en te benutten.
Conclusie
Deze projecten hebben niet alleen mijn vermogens als innovatie professional versterkt, maar ook waardevolle lessen geleerd over creativiteit, communicatie, flexibiliteit en ondernemerschap. Deze competenties blijven cruciaal voor het succesvol initiëren, ontwikkelen en implementeren van innovatieve ideeën in de toekomst.